“Długie te nasze jesienie”

Agnieszka Osiecka „Długie te nasze jesienie”

 

Pora coś tam ogrodzić, usmażyć,

wynagrodzić, utulić, pomarzyć,

pora wrócić do własnych żon

czernieje klon…

 

Pora wrócić do dawnych rachunków

tych z gazownią i tych z Panem Bogiem,

pora wrócić do starych frasunków

już mrozy za progiem…

 

Oj, długie te nasze jesienie

przedpokoje, przedsionki i sienie

przed zimą ostatnie postoje

niepokoje, spokoje…

 

Czas wyciągnąć obrączki z szuflady,

być gotowym na ważne narady,

pora zioła zaparzyć przed snem

pogwarzyć z psem…

 

Pora dziecku powiedzieć, że tata

zaprowadzi je znowu do szkoły

wierz mi synku, ty będziesz miał brata

tak mówią Anioły…

 

Oj, długie te nasze jesienie

przedpokoje, przedsionki i sienie

przed zimą ostatnie postoje

niepokoje , spokoje…

 

Do spiżarni już pora coś wrzucić

żal wyżalić i smutki wysmucić

na sylwestra wykupić bon

dla żon, dla żon…

 

A gdy nazbyt zaboli to wszystko,

gdy zapłonie i skromność i pycha,

no to w końcu…do wiosny już blisko

już blisko, do licha…!

 

oj, krótkie te nasze jesienie

przedpokoje, przedsionki  i sienie

przed zimą ostatnie postoje

niepokoje, spokoje…